Gianni Carrera- Με τα δύο πόδια στη γη και το κεφάλι γεμάτο όνειρα
- katharinaaronis
- 21 Σεπ
- διαβάστηκε 5 λεπτά
Αυτή τη φορά, έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τον Gianni Carrera, τραγουδιστή και κιθαρίστα του συγκροτήματος I Dolci Signori. Ο Gianni μεγάλωσε στην Καλαβρία και ήρθε στη Γερμανία πριν από 25 χρόνια για να προχωρήσει στην καριέρα του στη μουσική. Στη συνέντευξή μας, μου μιλάει για τα πρώτα βήματα στη μουσική στο χωριό του, το Λούτσι, πώς έχτισε την καριέρα του και τι τον έχει βαθιά επηρεάσει. Είναι μια ιστορία στην οποία άξιζε να παραμείνει με τα πόδια γερά στη γη, ενώ ταυτόχρονα ποτέ δεν έπαψε να κυνηγάει τα όνειρά του.
Ο Gianni σε μια απο τις συναυλίες του το καλοκαίρι του 2025
Gianni, σε ευχαριστώ που αφιερώνεις λίγο χρόνο για να μιλήσεις μαζί μου για την καριέρα σου. Εδώ και 25 χρόνια έχεις μεγάλη επιτυχία με το συγκρότημά σου, τους I Dolci Signori, στη Γερμανία. Γιατί αποφάσισες να φύγεις από την Καλαβρία;
Άφησα την Καλαβρία γιατί δεν ήμουν ικανοποιημένος με τη μουσική δραστηριότητά μου εκεί. Δεν μπορούσα να ασχοληθώ με τη μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο αδερφός μου βρισκόταν ήδη στη Γερμανία, οπότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να μείνω για λίγο μαζί του και ταυτόχρονα να προσπαθήσω να ξεκινήσω μια μουσική πορεία. Τους πρώτους μήνες δούλευα σε άλλες δουλειές και πήγαινα-ερχόμουν ανάμεσα στην Καλαβρία και τη Γερμανία. Με τον καιρό, όμως, η μουσική έγινε όλο και πιο σημαντική για μένα· άρχισα να έχω όλο και περισσότερες εμφανίσεις και σύντομα γνώρισα και τους σημερινούς μου συνεργάτες από τους I Dolci Signori. Έτσι τελικά έμεινα μόνιμα εδώ.
Πότε ξεκίνησε η αγάπη σου για τη μουσική; Τι ρόλο έπαιξε η μουσική στην παιδική σου ηλικία;
Η μητέρα μου προσπαθούσε πάντα να με πείσει να ξεκινήσω με τη μουσική, αλλά δεν ήθελα. Όμως όλοι μου οι φίλοι είχαν κάποια σχέση με τη μουσική και στο χωριό όπου μεγάλωσα υπήρχε μια φιλαρμονική, οπότε ήταν αδύνατο να ξεφύγει κανείς από τη μουσική. Έτσι άρχισα να παίζω τρομπέτα και φλικόρνο στη φιλαρμονική του χωριού. Το πραγματικό πάθος για τη μουσική το ένιωσα όταν η γιαγιά μου, η νονα Ροζίνα, μου χάρισε ξαφνικά, χωρίς λόγο, μια κιθάρα (γελάει). Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ήθελα να αφοσιωθώ στη μουσική. Μετά, μαζί με τους φίλους μου, φτιάξαμε ένα συγκρότημα, αλλά μόνο για διασκέδαση — δεν ήταν ακόμα κάτι επαγγελματικό. Ήμασταν πολύ περίεργοι, ακούγαμε μουσική από πολλούς διεθνείς καλλιτέχνες και παίζαμε ένα είδος fusion, ένα μείγμα από ποπ και τζαζ.
Απο πάνω προς τα κάτω Ο Gianni στη σχολή DeBonis με τις κιθάρες του και με τους φίλους του στην Καλαβρία
Πολύ σύντομα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική και πήγες στο ωδείο στην Κοζέντσα...
Ναι, ήθελα να σπουδάσω κιθάρα, αλλά η εγγραφή στο τμήμα κιθάρας του ωδείου ήταν πολύ περιορισμένη – υπήρχαν μόνο 10 θέσεις και έπρεπε να έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες, που εγώ δεν είχα. Επειδή έπαιζα και τρομπέτα, γράφτηκα τελικά στο τμήμα τρομπέτας, με την ιδέα ότι αργότερα θα μπορούσα να αλλάξω και να μπώ στο τμήμα κιθάρας. Δυστυχώς, αυτό δεν λειτούργησε. Έτσι ολοκλήρωσα τις θεωρητικές σπουδές στην τρομπέτα και μετά σταμάτησα, για να συνεχίσω ιδιωτικά τις σπουδές κιθάρας.
Αλλά μόνο το να παίζεις κιθάρα δεν σου ήταν αρκετό – και έτσι παρακολούθησες τη φημισμένη σχολή οργανοποιίας De Bonis…
Ακριβώς! Σκέφτηκα: αφού δεν μπορώ να σπουδάσω κιθάρα, τότε θα τη φτιάξω! (γέλια)
Τόσο απλά σκέφτηκες;
Ναι, αυτός ήταν πραγματικά ο συλλογισμός μου όταν ξεκίνησα τις σπουδές ως οργανοποιός. Και διαπίστωσα γρήγορα πως είχα ένα φυσικό ταλέντο στη δουλειά με το ξύλο, κι έτσι ολοκλήρωσα τις σπουδές. Ήμουν τυχερός, γιατί η σχολή οργανοποιίας βρισκόταν στο Μπιζινιάνο, στο διπλανό χωριό από το δικό μου, και είχε εξαιρετική φήμη. Η οικογένεια De Bonis μεταδίδει την τέχνη αυτή από γενιά σε γενιά για πάνω από 200 χρόνια.
Τι ήταν αυτό που έκανε για σένα τη σχολή De Bonis τόσο ξεχωριστή;
Ήταν μια υπέροχη εμπειρία να φοιτώ εκεί, κυρίως επειδή ο δάσκαλός μας μας δίδαξε πολύ περισσότερα από το πώς να κατασκευάζουμε κιθάρες. Μας μετέδωσε αξίες, στάσεις ζωής, πράγματα που με βοηθούν ακόμη και σήμερα σε πολλές καταστάσεις. Θα έλεγα πως η σχολή De Bonis ήταν για μένα μια καθοριστική περίοδος για μένα.
Στη Γερμανία άνοιξες και ένα μικρό εργαστήριο…
Ναι, αυτό το πάθος δεν με άφησε ποτέ. Παράλληλα συνέχισα και με τη μουσική. Όμως κάποια στιγμή έπρεπε να αποφασίσω μεταξύ της οργανοποιίας και της μουσικής, γιατί πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Η οργανοποιία είναι σχεδόν διαλογιστική διαδικασία: ξυπνάς νωρίς, ακούς κλασική μουσική, συγκεντρώνεσαι… ενώ η μουσική και οι συναυλίες είναι το ακριβώς αντίθετο: παίζεις σε διαφορετικά μέρη, γυρίζεις σπίτι αργά, καμιά φορά στις 2 ή 3 τη νύχτα. Φαντάσου να πρέπει μετά να ξυπνήσεις νωρίς και να συγκεντρωθείς για να φτιάξεις όργανα! Εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα. Αλλά ποιος ξέρει… ίσως κάποια μέρα επιστρέψω ξανά στην οργανοποιία.
Τι είναι αυτό που κάνει την τέχνη της οργανοποιίας ξεχωριστή; Και γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να διατηρηθεί;
Η οργανοποιία σημαίνει να δουλεύεις με τα χέρια σου. Θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μου στη σχολή De Bonis ήταν ενάντια στη χρήση οποιουδήποτε μηχανήματος και έλεγε πάντα: «Ιδανικά, ούτε λάμπα να μη χρειάζεται!» (γέλια) – δηλαδή να κάνεις τα πάντα χωρίς ρεύμα. Επίσης μας μιλούσε κυρίως στη διάλεκτο και όχι στα ιταλικά. Αυτό με βοήθησε να μείνω πιστός στην παράδοση και να μάθω την τέχνη όπως γινόταν παλιά.
Η επαγγελματική σου επιτυχία στη μουσική είναι αδιαμφισβήτητη. Παίζεις σόλο αλλά και με τους I Dolci Signori. Ποιο είναι το μυστικό για να παραμείνεις επιτυχημένος σ’ αυτόν τον χώρο για 25 χρόνια;
Ήμουν τυχερός που συνάντησα μουσικούς που σκέφτονταν όπως εγώ, που είχαμε τους ίδιους στόχους. Ήμασταν ανοιχτοί στο να παίζουμε και δική μας μουσική αλλά και διασκευές, για να δούμε τι άρεσε περισσότερο στο κοινό. Είχαμε επίσης την τύχη να συμμετάσχουμε σε δύο μιούζικαλ. Αλλά πάνω απ’ όλα, μείναμε πάντα με τα δύο πόδια στη γη. Αυτή η δουλειά σε κάνει εύκολα να πιστέψεις ότι είσαι κάποιος «σούπερσταρ». Αν όμως θέλεις να αντέξεις στον χρόνο, πρέπει να τη δεις σαν δουλειά, σαν τέχνη – και να παραμείνεις προσηλωμένος στη μουσική.
Εντυπώσεις απο τους I DOLCI SIGNORI απο το ξεκίνημα μέχρι σήμερα
Εκτός από το συγκρότημα, συνθέτεις και δική σου μουσική, όπως για παράδειγμα στο άλμπουμ σου Armonia. Για τι πράγμα μιλάει αυτό το άλμπουμ;
Ο τίτλος αναφέρεται στην αρμονία που έχουμε μέσα μας. Πολλές φορές την αναζητούμε έξω από εμάς, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε.
Δουλεύεις και πάνω σε ένα νέο άλμπουμ. Από πού αντλείς έμπνευση;
Σίγουρα από την Καλαβρία. Όταν βρίσκομαι στη Γερμανία, επικεντρώνομαι περισσότερο στις διασκευές και στις ζωντανές εμφανίσεις. Αλλά όταν είμαι στην Καλαβρία, η δημιουργικότητα έρχεται μόνη της, φυσικά.
Πώς θα περιέγραφες την Καλαβρία σε κάποιον που δεν την έχει επισκεφθεί ποτέ;
Η Καλαβρία σου προσφέρει ηρεμία, γαλήνη και αρμονία. Και αυτά δεν είναι καθόλου λίγα. Είναι όλα όσα αναζητούμε σήμερα, σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω από το χρήμα. Πολλές φορές προσπαθείς να βγάλεις λεφτά για να αποκτήσεις αρμονία, αλλά η αρμονία και η γαλήνη δεν αγοράζονται με τίποτα. Πας στην Καλαβρία και βρίσκεις ό,τι χρειάζεσαι — χωρίς κόστος.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πως έχω περάσει αρκετά χρόνια σε μια ξένη χώρα, που δεν είναι η δική μου. Είμαι 25 χρόνια στη Γερμανία. Ήταν μια μακρά, πολύ όμορφη και πλούσια σε εμπειρίες περίοδος, αλλά ειλικρινά, κάποια στιγμή θέλω να επιστρέψω στη γενέτειρά μου. Ίσως όχι αμέσως. Με τη σύντροφό μου σκεφτόμαστε πώς θα μπορέσουμε στο μέλλον να μοιράζουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη Γερμανία και την Καλαβρία – βρισκόμαστε δηλαδή σε μια μεταβατική φάση.
Και σ’ αυτή τη μεταβατική φάση θα υπάρξει και νέο άλμπουμ;
Ναι, όταν έχουμε ησυχία στην Ιταλία, σκοπεύουμε να την αξιοποιήσουμε — τόσο για το άλμπουμ όσο και για την οργανοποιία.
Σχόλια